Hai poucas cousas máis perigosas en política que un “Magapatriota” con memoria curta. E se ese patriota, ademais, ten acceso ao botón nuclear dos aranceis, a tormenta está servida. En San Ciprián, onde cada quenda de traballo de Alcoa soa como un latexado industrial dun desfibrilador, xa comeza a notarse a sombra dun Donald Trump que volve á carga co seu “America First”.
Un lema pegadizo que, se un rasca un pouco, resulta ser máis ben un “America Only” que outra cousa.
O mesmo Trump que presume de defender ás empresas do seu país está a piques de darlle un bo pau (quizais o último) a unha planta que, aínda que está plantada na costa lucense, é parte dunha multinacional americana. Alcoa San Ciprián, que leva décadas sacando aluminio primario, pertence —como ben sabemos— a unha empresa dos Estados Unidos. É dicir, os mesmos aranceis e barreiras que Trump quere poñer para frear o aluminio europeo, vanlle dar de cheo a unha empresa americana en territorio galego.
Porque claro, se Alcoa Galicia lle vende aluminio a un cliente en Chicago, ese aluminio xa non é aluminio de Alcoa, senón “aluminio europeo”, que é pouco menos que dicir “aluminio sospeitoso”. E a pagar peaxe toca. Se iso é defender a industria local, que veña alguén e mo explique cun debuxo, o mesmo Elon, se lle apetece.
E ollo, que o problema non é só pagar máis. Nunha planta como San Ciprián, cada tonelada que non sae é un disparo no pé. Cando baixa a produción, suben os custos, porque manter as cubas, pagar á xente, mover o porto ou manter as contratas custa o mesmo ou máis, aínda que fabriques menos. Menos mercado, menos produción, menos eficiencia. Unha espiral perfecta cara ao desastre. Se Trump quere protexer a súa industria, o que está facendo é xusto o contrario: forzar a Alcoa a investir nos Estados Unidos e non en Galicia. E cando unha planta deixa de ser estratéxica, convértese nunha molestia contable. Xa sabemos como acaban esas historias. Querido Presidente, o mundo é global.
A situación ten o seu relato: mentres os traballadores de San Ciprián seguen remando para manter a planta a flote, loitando co prezo eléctrico máis caro de Europa, co aluminio chinés esnaquizando prezos e coa eterna lea entre a Xunta e o Goberno central por ver quen se pon a medalla de salvador, que a ninguén salva, resulta que o golpe final pode vir desde o mesmo Washington. Por querer protexer ás súas empresas, Trump pode acabar fastidiando unha empresa das súas. É o nivel premium da incoherencia xeopolítica e de un pouco de ignorancia. Igual a solución é fichar a Abascal de director do complexo, quen sabe.
Ou acaso en Alcoa van empezar a diferenciar entre traballadores de primeira e de segunda, segundo o código postal da planta? Porque se de verdade cren que un tipo de Kentucky é máis Alcoa que un galego que leva 30 anos traballando en San Ciprián, é que non entenderon nada sobre como funciona o mundo.
Mentres tanto, aquí na Mariña seguiremos esperando por unha política industrial con máis memoria e menos bandeira. Porque xa está visto que, neste taboleiro, o xogo non vai de defender aos traballadores, nin sequera ás empresas. Vai de lanzar titulares para que aplaudan catro hooligans e que pase o que pase, o golpe págueno os de sempre: os que fichan ás seis da mañá.
San Ciprián non precisa leccións de patriotismo, de ningún. O que necesita é luz barata, estabilidade e un pouco de sentidiño. O que lle sobra é fume e bandeiras de poñer e quitar.
Piñeiro Docampo
Consultor de Negocios
Sº Xeral de CxG
Membro da Dirección do Partido Demócrata Europeo
Con motivo desta celebración, acercouse este domingo ao seu domicilio a alcaldesa, Efigenia Maseda, como representante do Concello, para agasallala cunha cesta de diferentes produtos e plantas. A alcaldesa afirmou que “é un verdadeiro pracer e honra para o noso concello celebrar xunto a Ramona e a súa familia este fermoso momento”. “Dende o Concello de Alfoz, desexámoslle que goce dun moi feliz aniversario”.
Este 1 de marzo, como todos os sábados primeiros de mes, reclamaron unha vez máis unhas pensións dignas.
Un ano máis, o Teatro Pastor Díaz quedouse cativo para acoller o festival do entroido viveirense.
Sufríao este venres cando se dirixía ao pregón de Entroido. Foi trasladada ao Hula e horas máis tarde ao CHUAC da Coruña onde perdía a vida a primeira hora da mañá deste sábado. Tiña 63 anos. D.E.P.
Así, no encontro prestouse especial atención ao que ten que ver coa dinamización cultural, a conservación do patrimonio ou mesmo ou accións enfocadas á lingua e á xuventude. Con esta xuntanza, o representante da Xunta continúa coa rolda de contactos cos responsables dos distintos concellos galegos para escoitar de primeira man as súas necesidades no marco das súas competencias.
Os propietarios de 2barbers son José Rodríguez Fernández, natural de Vegadeo, e Sara Rodríguez López, de Madrid, e agora residente en Ribadeo. Están moi contentos por lograr este premio.
