Cada vez hai máis xente que fala soa pola rúa. Que se te fixas é moi rechamante. Estaba esperando á miña compañeira na porta dunha tenda, e estiven fixándome, quizabes, eu non os contei, pero a metade da xente ía movendo a boca, como si falara, claro que tamén podería cantar. En fronte, na mesma rúa estaba un banco e ó saír a xente, algunha, con moi mala faciana como si aquelo fora o patíbulo do drama para os que se rin con sorna de brotes verdes. Pequenos exasperados que senten na noz a apertura dunha soga de números vermellos. Camiñan polo asfalto como idos. Buscando solucións imposibles, como si falaran coas súas pantasmas e calan e agachan a cabeza cando na súa casa as frases empezan por “como”.
En paralelo, cóntanme o programa da reunión de traballo dun organismo público galego. Hospedan os asistentes nun cinco estrelas deses nos que entran na habitación para abrirche a cama. Logo da dura sesión, cea nun restaurante con estrela Michelín e, ao día seguinte, outra homenaxe gastronómica sen menú do día. A groso modo, o medio día en Santiago sae a uns 400 por barba. Paga a visa dos galegos.
Xuro que fuxo da demagoxia. Non son dos que di que a crise soluciónase con menos coches oficiais ou dos que se deixan enganar con xestos toureiros de conxelación salarial de busca votos. Máis aínda, non direi, aínda que o pense, que, para facer o que se fai, necesítanse menos mans pagadas co diñeiro do apartado de retencións , xa que se sumo desempregados e funcionarios non me saen as contas do emprego. Nin sequera apelo á sensiblería da cola do paro, non , non é o meu estilo.
Pero non podo conterme. Busco con toda a moderación que me sae de dentro o lugar adecuado para colocar neste artigo palabras como bochorno, malgasto, vergoña… Algo parecido a ese ruborizo que sentes cando sacas os cartos para pagar a cazadora de marca nas rebaixas e hai un “tirado” na porta da tenda coa man aberta. É inxusto.
Existe unha clara diferencias é que non disparo con pólvora allea. Eu gasto do meu. Eles non.
Alfonso Otero Regal