Era un día tranquilo. Pero coma outras moitas veces, a tranquilidade era só un preludio do caos. De pronto, as redes sociais estouparon coa última nova: a muller de Pedro Sánchez, Begoña Gómez, fora vista compartindo un café con alguén inopinado, o xuíz Peinado. ¿Acaso estaban tramando a última grande conspiración da política española? Ou era só un amaño ‘do seu’? Máis aínda, non sería ‘o seu’ non a incriminación senón outra cousa? As teorías abrollaban como cogomelos despois da choiva.
Os medios, famentos de escándalo, non tardaron en poñerlle música de suspense á situación. O noticieiro matutino de Televisión Española, por libre, abría ó estilo dunha película de espionaxe dos anos 70. “A muller do presidente, un xuíz con nome sospeitosamente incriminatorio, e os insospeitados lazos que unen a política e a xustiza no noso país”, anunciaba o presentador cun ton grave.
A situación amosouse, cando menos, hilarante. Os tertulianos seguiron a debullar teorías rocambolescas sobre o encontro: “Seguro que estaban negociando sobre o próximo golpe de Estado!”, “Non, non, seguro que é algo relacionado coas cotizacións do IBEX35!”. Mentres tanto, nos bares, a xente debatía acaloradamente entre tapas de tortilla e viños do Ribeiro, multiplicados case en tanto número como as teorías (outros dirían ‘saen tantas teorías como chourizos’).
A cousa non quedou aí. Algúns xornalistas fixéronse eco doutras historias igual de pintorescas, aínda que pode algo menos mediáticas. A pasada semana, o cuñado do primo segundo da ex-moza do Conselleiro de Agricultura fora visto entrando na sede do Banco de España. O rumor de que estaba ali para intercambiar bitcoins por galos de Mos revoloteaba con más forza que o soen facer os anteditos galos.
Outro caso espectacular que saltou ás primeiras páxinas para ser sobrepasado (ou retirado, non se sabe moi ben) con igual rapidez, foi o do deputado Gómez de las Serpientes, cuxo nome xa suxería unha vida de intriga. Fora fotografado comprando un pastel nunha docería de renome. Ata aquí, nada de particular, pero o local tiña un pasado escuro: anos atrás, a empresa fora acusada de evadir impostos nas vendas de tartas nupciais e a cousa quedara en nada. “Seguro: o deputado está a recibir os doces froitos da corrupción”, sentenciaba un articulista de renome, no escrito mentres desgustaba unha suculenta empanada de zamburiñas.
Volvendo ao tema, o xuíz Peinado, con nome que evoca imaxes de premeditado coidado capilar, pasou a ser ser unha figura enigmática. ¿Por que estaría el, que teoricamente debería ser imparcial como a balanza que simboliza a xustiza, tomando un café con Begoña?
Non sufriría un desdobre de personalidade? Pero tamén ela. Estaría quebrando a regra de que ‘a muller do César non só ten que ser honesta, senón que ten que aparentalo’ por algunha razón? Quizais se tratase dunha cata de café para unha campaña solidaria. Ou, máis probablemente, estaban simplemente desfrutando dun breve respiro da constante fargallada xudicial.
Mentres tanto, a oposición política duns e outros afiaba as súas linguas. “¡Esiximos unha investigación!”, berraba un líder do partido rival (tentaba ser rival a ambos). “Que se investigue se había azucre no café! ¿E de onde procedía? ¿Colombia? ¿Cuba? ¿Ou peor, de Portugal? Non sería Cola Cao (ese da drogha)”
Isto sucedía con Pedro Sánchez na Moncloa coa cabeza en cal sería o menú da cea desa noite -estaba de antollo-. É dicir, alleo á burbulla mediática que acubillaba á súa muller e ao xuíz Peinado.
Horas despois, a última montaxe de escándalo político e xudicial en España ó mellor non era máis que outra proba da imaxinación desbordante de xornalistas e tertulianos ávidos de atención e de xentes afeitas ó consumo mediático. Ao final do día, a muller de Sánchez e o xuíz Peinado de seguro riron ben de todo o alboroto, e de todos, mentres tomaban cadanseu outro café, noutra compaña. Esta vez asegurándose de que fora descafeinado (aínda que non está claro se con ou sen gotas), para evitar futuros episodios de histeria colectiva, que un ó día vai chegando.