Xa tardaba. O exemplo das grandes empresas, sexan bancos ou eléctricas por iso de que estamos máis afeitos ás súas falcatruadas, ou outras, cunde e trasládase a outros nichos sociais. Se onte eran as grandes empresas as que aseguraban a súa pervivencia e ganancias por medio dos seus contactos políticos, hoxe estamos a vivir unha época na que os pequenos comercios e industrias, da hostalería ó transporte, tentan render o poder das estruturas de goberno ó seu favor, asegurando de igual xeito a garantía de ganancias.
Empresa. se consideramos o seu significado, veremos, como no dicionario da Real Academia Galega, ‘Sociedade de carácter comercial ou industrial’, ou semellante, non ‘sociedade que sempre dá ganancias’ ou cousas polo estilo. Menos aínda, despois de pretender que unha das vías de asegurar as ganancias continuadas sexa a diminución de impostos. Non para todos, claro, senón para as empresas implicadas na negociación correspondente. Digo, porque iso deixa negro sobre branco o evidente: que o financiamento desas ganancias sempiternas terá que saír dos petos dos máis, dos non incluídos nesas negociacións.
Coido que unhas negociacións, se chegan a ser negociacións, é porque abranguen temas que por algunha razón non son doados de resolver de xeito individual, e necesitan unha colectividade proactiva na procura do ben común. Polo menos, hai que partir desa base se se quere chegar a algo nunha negociación. Mais, nas actuais circunstancias, tal parece que se instalara o ‘todos contra todos’ e o ‘sálvese o máis forte’, sendo, claro, o máis débil quen non ten nin posibilidade de ser escoitados no círculo de negociación. E iso non é solución nunha comunidade, sexa do tipo estado, concello ou familia, por poñer casos a varios niveis de tamaño (e complexidade).
Aínda nos cost ver a crise ‘actual’, aumento de prezo dos combustibles, como parte dunha crise maior e como algo que nos incumbe a todos, pero tamén que nos transcende a todos, baseada no sistema de desenvolvemento elixido. Capitalismo que leva entre outras cousas a medres exponenciais para que funcione -se non medra ‘a economía’, dise que algo vai mal-, que levan a necesidades que tamén medran de xeito exponencial e que implican esgotamento de recursos limitados, redución da vida e a súa diversidade sobre o planeta ‘para facer espazo’, imposibilidade non xa de atopar enerxía abonda, senón de desfacerse da enerxía xa usada, axudando a quencer o planeta, imposibilidade de desfacerse de lixo -tanto sólido como líquido como gasoso, con implicacións diversas-, etc. Mais todo iso vai ter que cambiar se queremos un equilibrio que permita a vida no planeta -incluída a nosa, a da humanidade-. Un cambio de mentalidade que leva tempo xestándose e ó que se lle están a poñer todo tipo de atrancos interesados para que algunha xente -pouca, pero tendo en conta que nalgunha circunstancia podemos pertencer nós a esa ‘pouca xente’- poda manter avantaxes diversos sobre os máis, nun sinsentido se miramos dende o ben común.