Unha xuíza de Marbella decide retirarlle a custodia á nai dun pícaro e no argumentario cita como algo a ter en conta o vivir na ‘Galicia profunda’. Entende, ademais, por ‘Galicia profunda’ a zona das rías baixas. A cousa quedaría nunha sinxela anécdota se non fora pola súa realidade e significado.
A resposta ó conflito xudicial pasa segundo parece, a xuízo da xuíza, por que o rapaz, dun ano de idade, consiga ser feliz. E iso, por afastar ó pícaro dunha zona non urbana (de Galicia) para permitirlle ser feliz nunha ‘cidade cosmopolita’ como a Marbella dos pelotazos e luxos. Por iso, e non por seguir os consellos da Ética a Nicómaco de Aristóteles.
É posible que algúns xuristas estean de acordo coa xuíza, mentres outro grupo rexeite a decisión, é posible que o argumentario legal estea ben estruturado, é posible… pero coido que, aínda deixando a unha beira a legalidade e as implicacións para o conxunto e cada un dos integrantes da ex-familia hoxe en loita interna, a cousa vai máis aló noutras direccións.
Hai tempo xa que levo tentando poñer en orde as miñas ideas sobre o que chaman a ‘España baleirada’ e poñer algún gran de area no que a Galicia corresponde, como tentei facer no artigo ‘Loita contra a España baleirada’. Esta nova ven axudarme a compoñer o crebacabezas. Imaxínome na cabeza da xuíza, seguindo os seus pensamentos. Incluiría esa intromisión na súa cabeza a vista dun descoñecemento non só do que é a felicidade (allea) ou os intentos de medila, senón tamén dos servizos que pode ofrecer a Galicia rural ou as posibilidades para un neno. Pero tamén incluiría outras cousas. Dende os prexuízos urbanitas (soe falarse de ‘madrileños’, mais é evidente, e este caso o amosa, non se trata, ou ao menos, non só se trata, dos ‘madrileños’) ata o descoñecemento que nos indicadores educativos a rural Galicia está por diante de Andalucía, ou que a cita de centros educativos públicos e privados, máis aló de como se en Galicia non houbera de ambos, está a meter polo medio cousas como o fincapé nos recursos privados. E aínda pasa tamén porque o desemprego en Galicia e en Andalucía, segundo a última táboa coas taxas de paro publicadas polo INE amosan que a provincia malagueña, onde se atopa Marbella, case duplica en dita taxa á da Coruña…
As ‘terras baleiradas’, aínda tendo unha densidade de poboación como a muradá, equivalente á media española e próxima á ribadense, teñen mala prensa. Iso de ser ‘de pobo’ -xa non digamos ‘de aldea’- segue a ser visto por quen ten poder nas grandes vilas como algo a desprezar. Ós problemas derivados do aumento continuo da complicación das redes humanas e tecnolóxicas de todo tipo, que favorecen a concentración de poboación, foron só unha suma de algo que viña sucedendo dende hai moito tempo, mesmo moito antes da emigración obreira ás cidades: os primeiros en marchar querendo foron os nobres á corte, converténdose no equivalente naqueles tempos ó que hoxe chamaríamos ‘urbanitas’, integrando ese desprezo polos vasallos rurais nunha xustificación ó seu servilismo.
Volvendo ó tema, serán os pícaros marbellís máis felices que os galegos só por vivir alí entre rañaceos (os que vivan) e non aquí entre árbores (asemade, os que vivan)? Unha xuíza parece estar convencida de que si. Non coñezo ningún dato comparativo sobre o tema entre Galicia e Andalucía, pero se serve de algo, si parece haber acordo en que un ambiente menos estresante -como o rural en relación ó das cidades- favorece que os pícaros e os maiores sexan máis felices.