Alí, no cumio dese monte coroado de eucaliptos esfiañados polo vento, vivía unha moura que facía caldo de castañas nunha ola de ouro mentres gardaba un castro.
Ninguén o lembra xa, pois as follas de fouce dos eucaliptos son un pano de verdes billetes sobre o maxín do pasado.
As mouras hai moito tempo que marcharon, e os seus encantamentos, que eran como a tradución mística e máxica da idea da existencia de algo pasado, valioso e importante, esvaéronse.
Así, a xeografía galega, espida dese veo máxico, é capaz de explotarse a si mesma como un presente onde a palabra “sacro”, é máis lastre que ancoraxe.
Aclaro, antes de continuar a miña divagación, que sacro ou sagrado é un concepto que vai máis aló do puramente relixioso. Sagrado é un conxunto de ideas e sentires que emanados de algo superior ó individuo humano, evita a profanación do valioso e ordena as actividades humanas. O sagrado é capaz de manter a paz interna dun pobo, a súa cohesión e a súa identidade.
Coas mouras exiliadas, o carácter sagrado das olas de ouro (que na nosa linguaxe virían a ser os bens arqueolóxicos) desapareceu en beneficio de cultos máis tanxibles e materiais: urbanismo, monocultivos alóctonos, …
Correspóndelle ós iniciados no coñecemento do patrimonio arqueolóxico (e patrimonio cultural en xeral) volver a trazar unha xeografía sagrada que resalte o valor destes bens en termos comprensibles para os novos deuses: o valor como recurso turístico e didáctico, ordenador urbano, etc …
É hora de deixar de falar de meras agresións ó patrimonio, de entristecernos pola súa perda e o seu abandono. É hora de tomar o lugar das mouras, é hora de devolverlle o valor á nosa identidade pasada para poder artellar un presente enraizado que permita un crecemento coherente no futuro.