A ninguén, que eu coñeza, lle gusta pagar impostos nin tributos polas prestaciones públicas, parece que entendemos que todo o público ha de ser gratuito. Costeamos gustosos todo tipo de gastos superfluos, vacacións na praia, peiteados á última, celebracións e comilonas nos restaurantes punteiros e moda, moda, moita moda, pero á hora de contribuír ás arcas comúns que reverten nos servizos públicos é coma si nosd sácaran unha muela a pistola.
Desde que o mundo é mundo e antes de que se enunciase o principio de que “a materia nin se crea nin se destrúe, tan só transfórmase”, os recursos son os que son. Xa os pais da economía moderna demostraron ás súas insaciables gobernantes que se pode gastar en comidao que non se gaste en canóns e viceversa.
Atopámonos nunhas datas que son as adecuadas para falar destes temas. Por unha banda os concellos deben neste momento aprobar os tributos que deberemos pagar dendeo un de xaneiro.
Non nos enganemos que como decía miña abos Maria de Mon “ninguén dápesos á peseta”. O que non paguen uns pagarano outros, e goberné quen goberné en Madrid, e vindo a proposta de onde vén non é fácil que se cargue máis a quen máis ten, o camiño curto e rápido para aforrar que sempre pon de manifesto a dereita é o do recorte en servizos e atencións sociais. O que non paguen algúns non llo van a cargar ás grandes fortunas que teñen os seus enxeñeiros financeiros para pagar o xusto, nin un euro máis.
O que falte para cadrar restarase en cobertura sanitaria, en atencións sociais, en incrementos de pensións, en axudas á discapacidad, en integración de poboación inmigrante, en apoio aos mozos, en calidade de ensino público, en cultura, en infraestructuras, en fin en todo o que debe ser gratuito e accesible para todos para conseguir a igualdade de oportunidades e o reparto xusto da riqueza, que soamente se conseguen tendo claro o concepto de solidariedade social e a vontade de decidida de chegar a un benestar vital equilibrado. Recordemos que así o deixou feito o PP nas súas últimas etapas de goberno baixo os auspicios do Sr. Aznar.
E o ano que ven temos elecions nos concellos, viran os reises magos e xunto co falta de memoria nos nosos conveciños axudara a olvidar que temos unha estrada feita unha corredoira, xa anunciaron unha vez mais que a van a asfaltar e voltara a ser unha corredoira recen asfaltada.
O nivel de madurez democrática e a formación política dos españois en materia de eleccións hoxe está fóra de toda dúbida. E salvo electores situados firmemente nunha ideoloxía, cuxa máxima resposta de repatalón e castigo aos seus é a abstención, o resto de cidadáns vota de acordo cunha idea formada ao longo do tempo, convencimiento no que tamén incide de forma importante a credibilidade que lle ofreza a persoa ou persoas que representen o programa das promesas electorais e os feitos demostrados. Ollo o dato, pois, e non se deixer camelar por cantos de xilgueiro tramposo e voten vostedes ben o ano próximo.
Otero Regal