A súa bonomía; a humildade, o talante dialogante con todos, sen tipo algún de discriminación; o humor retranqueiro, que sempre o acompañaba; a súa honestidade e altruismo facían del persoeiro singular, sempre identificado coa problemática: as venturas e desventuras dos pobos nos que exercía a labor de apostolado; coas súas necesidades ou aspiracións, xa fosen de orde laboral, socio-económicas, culturais-deportivas e, en xeral,en canto puidera incidir nunha mellora para a vida da veciñanza.
A triste nova circulou por Foz como regueiro informativo; para algúns vellos do lugar, mais desinformados, houbo que aclarar a personalidade de quen se trataba, coa nominación entrañable dos pobos: “ Falamos de Moncho de Cosme…”. Aclarado!.
O cronista, un día mais vello que él, mantivo ó longo da vida unha entrañable amizade e non sabe por canto tempo vai botar de menos a grande aperta que nos dabamos cada vez que se producía o encontro.Estamos seguros de que o “Monchiño de Cosme”, da nosa tan afastada nenez compartida, xa nos olla dende o ceo.
Vaia para a súa familia, todos benqueridos amigos, unha vez mais, a expresión da nosa dor.
