O enunciado confundiunos e pensamos que se refería á poboación, universal, sen excepción, porque, ¿qué persoa non ten idade?. O Plan estabreceuse polas NN.UU.como Acción Mundial sobre o Envellecemento, en Asamblea Mundial celebrada en Viena en 1982. Fálase, pois, das persoas que chegan á vellez; e o alto organismo define así ás de mais de 65 anos. Ata o s. XIX, acadar isa idade era un privilexio: a esperanza media de vida non superaba os 50 . A ampliación do ciclo vital débese á mellora da calidade de vida e ós avances da medicina. É certo que nesta situación (na que se deixa de producir e sen dúbida empeora a saúde), a sociedade debe emplear mais recursos económicos e humanos na súa atención; é iste un principio universal. Pero, aínda tratándose dun proceso normal, pois débese a razóns biolóxicas, a vellez é algo que non se acepta coa naturalidade e a consideración desexables; e decimos isto porque mesmo as institucións recurren a expresións artificiosas para referirse a un colectivo ben definido: a vellez que, neste caso preténdese enmascarar co absurdo eufemismo de “persoas de idade”. No noso contorno está consolidada outra forma aldraxante: a “ Terceira Idade”Ó longo do periplo vital fumos neno, adolescente, xove, adulto…e agora, vello. Nunca alguen nos dixera antes que estabamos na primeira ou na segunda idade e de súpeto aparecemos na “terceira”, termo de connotacións cualitativas pexorativas: se mentamos o “terceiro mundo” falamos de pobreza e analfabetismo; se mercamos billete de “terceira” para o tren viaxamos no vagón menos confortable e se na carnicería nos dan “terceira” levamos ósos, graxa e pelexos….Somos, por razóns obvias, conscentes das limitacións, ás veces dramáticas, da vellez; pero non por idade ou estado físico/mental, a persoa é ”de terceira”: os valores humanos e a dignidade do individuo transcenden ás eventualidadesnome. : Superados ós 65 somos, sencillamentes, vellos Rexeitamos calquera outro apelativo..
