Os nosos pobos, sen renunciar á modernidade, teñen que conservar as singularidades tradicionais dunha vivencia social e human, pracenteira e distendida, que só se logrará dende o respecto ó medio natural, con espacios para a convivencia, que no diseño urbanístico e dotacional debe primar para garantir a permanencia dunhas condicións de vida anheladas por quen elixen como destino lugares que ofrezan tales condicións, e deixar esta herdanza ás xeracións vindeiras.
Sen embargo a actividade turística actual, así como un urbanismo socabado por especulacións públicas e privadas, expresa ben a contradicción existente entre unha sociedade cada vez mais interesada na conservación do patrimonio natural e cultural, e a degradación resultante do mesmo, cando non existe un planeamento adecuado, e non se emplean solucións sensatas e non agresivas, que permitan un desarrollo sostible.É certo que éste esixe a participación de tódolos axentes relacionados co sector, así como espacios de diálogo e sensibilización e apertura ás innovacións; traballo conxunto que, finalmente, require protagonismos compartidos. A “democracia é ceder autoridade para compartir”.
Suso Fernández