EMIGRANDO QUE É XERUNDIO
Emigrar. Esa parece ser a única alternativa que ten a situación de Galicia, unha emigración que con anterioridade tiveron que facer, en ocasións con dor porque detrás desa viaxe cara ao medo había moita fame ou unha persecución política, pero ás veces, as máis, porque había que encher a despensa porque os nenos teñen o bo costume de comer, pedir, estudar, vivir. Estes días nos que o traballo, a economía non remonta e as débedas chegan puntuais, a angustia de moitos é unha evidencia con só observar actitudes. Os galegos e galegas, xa miramos para outros países como unha alternativa que non só é necesaria senón urxente. Todos sabemos de familias que da noite para a mañá se viron con tres parados na casa, un soldo mísero e xa que logo un negro futuro.
“Amigo hermano gallego…quien no tiene un pariente en la calle Corrientes?….” cantaba o arxentino Angel Montes nun tango que me adicou ala por os anos 80, é certo eu debo de ter máis de 100 parentes emigrados en Arxentina, seis irmáns de miña aboa María de Mon foron para aló, traballaron arreo nas ocupacións máis duras para saír adiante. Tempos pasados, emigración pasada que nada ten que ver coa de hoxe.
As comunicacións, a formación e o amplo coñecemento que temos do mundo, é un flotador en tempos de naufraxio. Hoxe, saír de casa e a innegable facilidade para viaxar ofrece distinta perspectiva e é moi fácil achar galegos emigrantes noutros países; en Londres, por exemplo, puiden falar con moitos, que xa se foron. Uns xestionan un hotel en Brighton, outros serven a mellor paella nun dos escasos restaurantes españois de Londres, o de máis alá imparte clases de español, outro pica discos e algún contaba como bota de menos a súa vila e a súa ría, “a máis bonita do mundo”. É verdade que dicir todo isto agasalla, en casa, escoitando a radio de aquí por Internet é fácil e que o difícil é facelo. Ninguén dixo que sería fácil pero moitos terán que dar o paso de mudar porque os tempos non son bos e a terra por medio axuda a oxixenarse, a ver a vida doutro xeito, a ver que hai substanciosas alternativa fóra. Aquí, pouca cousa. Paradoxos do destino. As xeracións máis preparadas da historia deste pais, son as xeracións máis paradas. Convén reflexionalo con optimismo porque non teño a menor dúbida de que aínda que o mellor pasado non volverá, a vida segue e o mundo é grande.
Otero Regal