SEN CLASES MEDIAS NON HAI PARAÍSO
A linguaxe faise cada vez máis complicado en relación co diñeiro. Teito de gasto, prima de risco, control do déficit e axencias de cualificación, especie de semideuses que, por non se sabe que estraño subterfuxio, cunha palabra súa poden facer, como por encantamento, que un país enteiro vaia á bancarrota ou renaza das súas propias cinzas na próxima xornada bolsista.
Oír falar de “rescate” ponme os pelos de punta, antes suxeríanos o salvamento dalgún ser vivo en apuros, náufragos nestas terras e mares do norte , hoxe é mellor que non nos perdamos no mundo das finanzas porque se nos teñen que rescatar é que baixamos de categoría ata terceira rexional, pasariamos a ser miserables, desprezables, caste financeira inmunda. Pero non estamos sós, somos como contas de cristal colgando dunha lámpada veneciana cuxo esqueleto é a economía americana-USA, única polo momento que pode facer tremer os cimentos da terra, aínda que en silencio cada día estea máis colgada dos bancos chineses.
Para quen nos esforzamos en entender este xogo diabólico acabamos concluíndo intuitivamente que aquí pasou o de sempre, morreron catro romanos e cinco castrexos, sen eufemismos, que os ricos sono cada vez máis e os pobres máis crebados. O abismo continúa in crescendo, non hai quen controle a fame negra no corno de África pero tampouco as ganancias supermillonarias dalgunhas entidades financeiras, e sen clases medias non hai xeración de riqueza nin produtividade.
Nun segundo termo volvemos os ollos ao resto do mundo, rostros agonizantes de nenos esfameados, incontables seres humanos desprazados e apátridas, sen auga, comida nin sanidade, coas súas riquezas explotadas por nacións estranxeiras, rebelións islamitas contra as súas autócratas, guerras intestinas sectarias, ao que se unen as recentes turbas descontroladas dalgunhas capitais europeas e americanas ou o rexurdir de vellos conflitos en oriente.
Con esta música de fondo podemos falar do milagre español. Con case un cuarto da poboación activa en desemprego xorde o movemento do 15-M, pacífico por principio, sosegado e non moi clarividente. A axuda dos polémicos 400 euros de axuda familiar garante un mínimo de supervivencia.
Otero Regal