Volvo ao meu “articulito” domingueiro en CRÓNICA 3 A MARIÑA arrastrado pola mala hostia, o cabreo ou a ira: acabo de ler a lista dos trinta e pico empresarios que convocou Zapatero ao seu despacho e eu non estou nela. E iso a pesar de que o meu chiringuito é una das empresas punteiras no sector de empresas punteiras. Quen mellor que eu para expor retos e solucións, logo daquel accidente tras o que me quedei nunha cama do hospital de Burela un mes e a consecuencia do cal padezo creativas alucinacións.
Ademais, o meu chiringuito. tamén viviu con incerteza estes momentos de dificultades económicas.
En todo caso, quero expor a modo de carta aberta as cinco vías que a min entender poderían axudarnos a todos a saír desta situación económica cada vez máis complicada. De nada amiguitos, de nada.
1. Contención no gasto salarial. Grazas a xenios da empresa como Gerardo Díaz Ferrán , moitos comprendemos que se se aforraba a totalidade do soldo, a empresa saía gañando: recibía traballo en menor calidade e cantidade, pero gratis. Con todo, iso non asegura a creación de riqueza: estes empregados poden gastar luz e auga, co que custan esas cousas. Hai que ser xa que logo máis radicais e despedir a todos os traballadores. Claro, algún preguntará que quen vai traballar. Pois desde logo non van ser os empregados, quen como sabemos, pásanse o día xogando.
2. Reforma do funcionariado. Os funcionarios caracterízanse por dúas cousas: primeiro, non dan un pau ao auga, e segundo, non se poden despedir. Pero eu non lin en ningún sitio que non se lles poida matar. Así que o mellor é executalos a todos polo ben xeral. Dado que son xente dócil, o mellor é achegarse a eles lentamente, acariñarlles a orella e cando empecen a ronronear, sacar unha pistola coa man libre e voarlles a cabeza.
3. Contención do gasto público. Unha vez eliminouse aos funcionarios, institucións como hospitais e universidades deixarían de ser necesarias, así que se poden reconverter en pubs ou discotecas. Con todo, é importante que todos os cidadáns poidan acceder á sanidade e á educación públicas, así que poderán seguir pagando estes servizos desde as súas casas, obtendo os diplomas correspondentes ao finalizar os prazos ou morréndo tranquilamente sen que ninguén lles meta tubos por todas partes. En ambos os casos, gáñase en comodidade e en tempo libre.
4. Incentivar o consumo. O aforro público non serve se as familias non incrementan o seu nivel de gasto e aumentan así os ingresos das empresas. Propoño xa que logo unha campaña de concienciación cidadá, con eslóganes como “Veña, home, non sexas mexicas, que seguro que tes aforros”, “Vente de tapas, que non che vai de vinte euros” e “Se non gastas, os nenos de África MORRERÁN, asasino de merda”.
5. Plans de rescate bancarios. Todo o mundo sabe que os bancos son os principais culpables desta crise, por conceder préstamos hipotecarios para especular nun mercado inmobiliario que non daba máis de si desde facía xa anos. Pero, eh, errar é humano e hai que mirar o pecado e non ao pecador. Sería moi ruín ir agora con recriminacións. Vingarse non serve de nada. Hai que mirar ao futuro. Xa que logo, o mellor é darlles o diñeiro que soliciten sen pedir nada a cambio. Hai que ser xeneroso na derrota, pero sobre todo na vitoria. Anda, ten, Botín, agarimo, pero non o gastes todo en viño. Pobres banqueiros. Co mal que o están pasando. Co sentimento de culpa que teñen encima. Que han de tomar infusións para conciliar o sono. Hai que ser unha rata comunista para botarlles nada en cara. En fin.
Otero Regal.
P:D: E humor, retranqueiro, pero humor, así que nada de cabrearse, todo o mais comentar co veciño….”Mira que esta tolo este Regal…vamos mercarlle unha ceramiquita, pois ao mellor morre de tolería e din que as obras revalorízanse despois de que o creador a espiche……