Sempre houbo parlanchines e nunca faltaron preocupacións. Hoxe igual que sempre. A humanidade viviu sempre ou ben angustiada por terribles problemas ou ben angustiándose por terribles trivialidades. É algo que temos no manual de instrucións, somos unha especie preparada para facer fronte a problemas e solucionalos ben ou un pouco máis regular, e logo tirar cara adiante. Se non temos problemas, invéntanse. E ata o momento, funcionou, vaia si funcionou.
Miras a tele e miras os xornais e miras internet e ves que non hai máis que gilipolleces que se curran catro linguateiros coma min para angustiar a xente de ben : empregado da caixa, enfermeira do hospital ou o conserxe do instituto, cando a maior preocupación debería ser ese picor na punta da polla ou como purgar toda esa lefa do xefe de traumatoloxía. Con todo, aí están, apurados polo maior problema de Mecánica de Fluídos e Termodinámica xamais exposto polo ser humano, que se deu en chamar Cambio Climático. E encima resólveno, tócate os collóns, separando cartóns da merda e usando o consellos que din na tele. Cun pequeno xesto, que ao final significará moito.
Aí están, ensimesmados a conta da política exterior israelí, ou eu que sei, pesarosos polo último caso de Violencia de Xénero ou pola última fraude en política municipal ou pola última pilingui que se ha malfollado Jesulín de Ubrique. E como todos, claro, teñen unha puta opinión ou un discurso asociado. Teñen claro que por algún lado hai unha vítima e por outro un verdugo. E dalgún xeito, teñen claro que unha persoa normal, a xente do montón de hoxe en día, ten que estar ao lado das vítimas. Porque os que poden falar con lexitimidade nunha sociedade occidental só son as vítimas. A cháchara é patrimonio das vítimas. Vaia favor que lles facemos aos xuntaletras do carallo.
Un non pode soster un discurso porque sexa máis xusto, porque sexa máis racional ou porque sexa máis solidario. Sostense, fanche caso, vendes, recíbenche, non por ser máis listo, máis inspirado ou moralmente mellor, senón por ser muller nun mundo concibido por e para os homes, por ser palestino, por sufrir a terrible represión dunha lamentable ditadura, por ser os últimos e perseguidos garantes da familia cristiá e da Igrexa católica. E en si, isto, non tería nada de malo, aínda que todo Dios se dia de hostias para ser unha vítima. O malo é que, quen sabe por que, hoxe día é moi fácil disfrazarse de palestino. Ou ata de muller. vin algúns que o logran só servíndose dun pano.
É a maxia da tele. Da radio. Dos xornais. O truco é saber distraer ao público. Cando o público está xa moi distraido de seu, é aínda máis fácil.
E así, aí están, gobernando as preocupacións, voceando desde o púlpito e levando o temón. Nas noticias de hoxe. Nas cousas que che preocupan. Nas cousas que preocupan á xente que está á túa ao redor. Toda unha banda de porcos de todas as cores que transformaron o pedir esmolas para gastalas en viño na política operativa do mundo occidental, grazas a que a xente (na nosa representación física máis axustada) somos unha especie de viúvas vellas e millonarias cuxo único eixe motivador é o café con pastas, comentar a telenovela e facer bailes de salón.
O cal, como dicía o comezo, é algo que pasou sempre, de tal ou cal forma. O que viña dicir, é que cando hai problemas reais, os que cargan con todo o peso, os que introducen a súa man espida na avaría, os que resisten a terrible e infinita desgraza do ser humano sen desgarrarse nin titubear e sen nin sequera entender por que son capaces de facelo, son esas mulleres do tipo forte, silencioso. Eses homes ao Gary Cooper cos que ninguén contaba, e dos que logo ninguén se acorda. Nin sequera facía falta que escribise todo isto, porque nunca deixará de habelos. Se desaparecen, farémolo todos os demais.
Otero Regal