En paralelo, cóntanme o programa da reunión de traballo dun organismo público galego. Hospedan os asistentes nun cinco estrelas deses nos que entran na habitación para abrirche a cama. Logo da dura sesión, cea nun restaurante con estrela Michelín e, ao día seguinte, outra homenaxe gastronómica sen menú do día. A groso modo, o medio día en Santiago sae a uns 400 por barba. Paga a visa dos galegos.
Xuro que fuxo da demagoxia. Non son dos que di que a crise soluciónase con menos coches oficiais ou dos que se deixan enganar con xestos toureiros de conxelación salarial de busca votos. Máis aínda, non direi, aínda que o pense, que, para facer o que se fai, necesítanse menos mans pagadas co diñeiro do apartado de retencións , xa que se sumo desempregados e funcionarios non me saen as contas do emprego. Nin sequera apelo á sensiblería da cola do paro, non , non é o meu estilo.
Pero non podo conterme. Busco con toda a moderación que me sae de dentro o lugar adecuado para colocar neste artigo palabras como bochorno, malgasto, vergoña… Algo parecido a ese ruborizo que sentes cando sacas os cartos para pagar a cazadora de marca nas rebaixas e hai un “tirado” na porta da tenda coa man aberta. É inxusto.
Existe unha clara diferencias é que non disparo con pólvora allea. Eu gasto do meu. Eles non.
Alfonso Otero Regal