Tres terzos dos cidadáns desconfían tanto de Zapatero como de Mariano Rajoy. É a primeira vez na historia da nosa nova democracia que o retroceso da popularidade dun presidente de Goberno, non catapulta ao seu opositor. Nunca houbo maior desencanto da cidadanía pola política. A Zapatero a cidadanía repróchalle sobre todo seu inxenuidade, ese que chaman optimismo antropolóxico, que lle fai tirar importancia ao máis terrible temporal, deixando á sociedade á intemperie, porque lle disuadiu de coller chuvasqueiro e paraugas. Á xente enfádalle a súa irrealidade. E tamén cren que non ten un plan trazado, que improvisa. Nese punto, o mesmo que Rajoy, os cidadáns pensan que carece de ideas claras, e repróchanlle sobre todo seu negatividade. Que se opón sistematicamente a todo o que fai e propón o goberno, e sen dar solucións alternativas que esperten esperanzas. A crispación política é o que afundiu definitivamente a confianza dos cidadáns nos seus políticos.
Comentan os expertos que noutras democracias máis consolidadas, os debates parlamentarios teñen moita máis altura e elegancia. “No británico, poden ata soltar gargalladas ante a intervención do contrario, pero non hai mala fe, saña, desexo de aniquilar, e iso a sociedade percíbeo” Aquí virxe do amparo o debate e furibundo, vingativo, pouco faiticeiro e torticeiro.
Máis arriba dos Pirineos, os cidadáns tamén son moito máis civilizados, máis participativos na obtención do ben común. En definitiva, que no país da saga “belenestebanjaneiroanarosaquintanaydemás”, temos os políticos que nos merecemos. É un círculo que se retroalimenta, pero por algunha parte haberá que enderezalo. A desafección á política, o divorcio entre dirixentes e sociedade, esta servida.
