MADRID .- A Fundación Herderos del Mar considera que “a necesidade obrigou á morte dunha heroína no silencio da mar”. Herderos del Mar lamenta a morte da percebeira de Rinlo e pide unha reflexión sobre as condicións laborais do sector.
Marisol Moreda aseguraba hoxe que “podemos imaxinar a María Antonia camiñando, avanzando por entre as penas verdenegras xunto coas súas compañeiras. Mulleres embutidas en traxe de neopreno, que se agachan cara ás brechas de onde arrincan ao animal do seu sitio. Un ollo na roca e o outro nas costas, vixiando a próxima onda, que ao abalanzarse sobre delas, pode producir un fatal desenlace. O traxe de mergullador é a única concesión á tecnoloxía no seu labor que, por outra banda, séguese realizando con iguais medios, técnica e sufrimento, que empregaran os seus devanceiros miles de anos atrás”.
A presidenta da Fundación sinalaba que “imaxinando a María Antonia, é fácil comprender o duro deste traballo, onde ela deixou a vida. O vento frío chégalles ata a medula, as mans encallan, os ósos sofren pola humidade” e todo iso para sacarse un xornal, froito dun traballo que non acaba nesas rocas, senón que continúa no aínda máis ingrato labor da venda do marisco. Sufrir ao recollelo, sufrir ao vendelo, sufrir de ver como ás veces, non lles alcanza o beneficio senón para subsistir de forma humilde. Feridas nas mans e feridas na alma. Tan calado o corpo como o espírito”.
Moreda manifestou que “a axilidade con que estas mulleres pasan dun lado a outro da fachada marítima, como sortean as ondas e agárranse ás furadas con gran resistencia, é imposible imaxinar véndoas en terra. Adáptanse ao medio no que traballan, aproveitando calquera vantaxe que este lles poida dar. Nin o risco nin o cansazo parecen facer mágoa no seu ánimo. Toña, fora a Lugo pola mañá a unha revisión coa súa nai ao médico, e volveu apurada para traballar. Quería gañar o seu diñeiro. Pouco máis de 50 euros obtería polo quilo de percebes”.
Desde Herderos del Mar apuntan que “bastante se escribiu ultimamente sobre o traballo das percebeiras, o furtivismo, a necesidade que ás veces obriga a cargar máis do necesario que, como ela, traballan legalmente e pagan os seus impostos. No Ollo de San Simón, deixar a vida Toña, esa heroína pode coa súa morte facer que se reabra o debate sobre as condicións de traballo dese colectivo que expón de novo a súa situación laboral. Desde a Fundación parécenos que desempeñar tarefas perigosas ata idades avanzadas é para recapacitar a normativa vixente e a seguridade para o colectivo. Sobre as súas pensións e os seus salarios e sobre as condicións de venda do crustáceo ata chegar ao prezo desorbitado no mercado. Igualmente sobre a falta de percebes, o seu escaso tamaño, sen dúbida temos que pensar niso, pero hoxe morreu unha heroína. Unha percebeira. Unha traballadora que cada día plantáballe cara á morte”.
Marisol Moreda pregúntase “¿Cando invitan a retirarse a estas mulleres deste traballo? E en que condicións? Consideramos na Fundación Herderos del Mar, que non pode traballar unha muller maior de 50 anos nestas condicións de risco, aínda que se vexan obrigadas a facelo para sacarse un diñeiro a final de mes. Que hai que revisar estas condicións laborais, que debido ao seu coeficiente redutor e á realidade que poden capturar, debido á esquilmación (3 kg de percebes) considerando que teñen que pagar ao xestor, a facenda, ao seguro (160 euros ao mes) que cobran a final de mes? que tipo de pensións lles queda? Sen dúbida hai que pensar nelas. “Vaite para a terra mama” dicía a filla dunha percebeira de Rinlo. Vaite para terra, miña mai. Acompañamos na súa dor á familia de María Antonia, e ás compañeiras e estamos á súa disposición por se algo lles fose necesario. Descansa en paz, María Antonia”.