Pero afástame máis saber que os políticos o saben e o usan. E é que a distancia -corríxome- vai máis cos intérpretes (os políticos) que coa película (a propia política). Os que converten a ciencia e os titulares en xogo de palabras.
Afástanme dous presuntos lideres locais Melchor Roel e Cesar Aja sen talle e, como os malos adestradores, ratificados cada dous por tres polos seus partidos, simpatizantes e forofos. Un quedou só co seu equipo de goberno e algún outro da confraría de “Que hai de lo mio” e ao outro vóanlle en círculo os paxaros á espera de que apoie o xeonllo no chan dende o primeiro día. Afástame un goberno que improvisa e que utiliza parches para tapar buratos. Que non ten tino dos cartos públicos e gasta a esgalla en festas e “chuminadas varias” (moi socialista, seique). Que alza a voz só con caralladas, mentres os parados medran e as paredes se resgan con ‘pechados por cesamento de negocio’.. Afástame unha oposición que é como ese compañeiro de traballo que baixa a fumar a todas as horas para criticar. Que non sabe usar unha lavadora que deixe limpos os seus trapos máis manchados. Como un boxeador pegón, pero sen pegada. Afástanme moita xentiña de Deus e o seu conformismo de presebe, o comercio dos tránsfugas (os cadáveres no armario que todos teñen), e a dilapidación…
Que canta… Distancia.