Aquí a o lado teñen vostedes a carta que o ex alcalde de Viveiro durante tropecentos anos lle mandou ao actual esta semán, despois de lela e comentala no meu blog A MALIÑA DE LUGO, quero, dende aquí, botarlle a cousa un pouquiño de humor e risa, por si a carta non fora xa merecedora de mais de unha sonora gargallada.
Montón desprezable de despoxos de vaca, escríboche co único fin de cagarme en ti e se é necesario nos teus mortos tamén. Quizais che sorprenda recibir unha carta miña, pero xa non podía conter todo o odio que sento pola túa execrable persoa. Podería simplemente buscarte e romperche a cabeza cun martelo, pero sería facerlle un favor á túa familia (á cal odio tamén). É un misterio: habendo tantos abortos, tocouche vivir, e cruzarte na miña vida, que era marabillosa ata que ti, lixo, apareciches.
Indo ao gran: non te decatas que me provocas noxo? De que dás vergoña allea? De que se alguén puidese elixir entre darche a man ou untarse con bosta, elixiría o segundo? Lamentablemente nunca teño esa posibilidade: cando camiño pola rúa e asoma a túa desagradable cara (con ese aceno vomitivo que é o teu horroroso sorriso),. E sento unha descompostura tal que non podo insultarte como merecerías. Mesmo agora, mentres escribo, sento unha poderosa conmoción que me achega máis á diarrea que a rematar estas liñas.
En serio, non te decatas que dás noxo? Porque agora que o penso, se ademais de ser unha fea montaña de feces tés tan pouca percepción, a vida foi demasiado xenerosa contigo. Sós como un gran no cu, como unha gastrite crónica, como un cancro fulminante. E enriba, como non te alcanza coa túa enfermidade, poslle ganas a ese feo vicio de crer que alguén pode, de boa gana, compartir 25 segundos contigo.
Arrastrándote por un pouco de cariño, mendigando unha mirada de compaixón. Apuntas á baixeza para non o errar, pero fallas porque non tés talento nin sequera para iso. Se alguén che dixese que te deslizas como unha babosa, che está a afagar… porque o único que che sae (como bo anaco de merda que eres) é quedarche pegado na sola das zapatillas. E despedir un olor nauseabundo, por certo.
A túa morte non vale nin sequera o esforzo de asasinarte. Facerlle un favor ao mundo e cortares as veas nunha bañeira de auga morna. Ollo, vales menos que o fío do coitelo, pero algún sacrificio haberá que facer.
Recordar a túa cara provócame arcadas. E ao resto do mundo tamén. Mátate.
Esta cartiña que vostede só ten que firmar a o final a bo seguro que é máis clara e sincera da que vostede mandou esta semana, polo menos non se falan mentiras ou medias verdades para escurrir o vulto do feito por vostede en Lodeiro ¿Quen mandaba no concello cando se deu aquela licencia?, tampouco caería vostede no mal gusto de recordar que lle prestaba a corbata a Roel, pagáballe as pizzas e compartían hotel só lle faltaba engadir aquelo de “Que bonito es lo nuestro”.
Agora que na cartiña de marras anuncia que vai voltar de candidato nas proximas, recorde que cando se odia é mellor facelo de frente, nada de disimilos de trouxome, trouxome nin caballadas por eso a carta que lle escribo, non seria a primeira vez que lle escribo algo, seria mais eficiente e ademais ten unha ultima ventaxa, os viveireses de ben non se sentirian insultados pois na súa carta tratanos a todos de parvos, e eso é un insulto.