Por Emilio González Legaspi
Nos último anos da ditadura franquista, Xesús Alonso Montero, editara o seu Informe dramático sobre la lengua gallega (Akal 1973), no que describía a situación de lingua en perigo de desaparecer nun tempo de dúas décadas, tendo en conta a situación sociopolítica e sociolingüística do momento. Coa chegada da democracia, abriuse un tempo de esperanza e ilusión, que a moitos nos fixo crer nas mil primaveras máis que pedía Cunqueiro. A dereita de toda a vida fixo leis de Normalización Lingüística para lavar a cara, pero nunca as puxo en práctica nin creu nelas. Continuou o deterioro, a situación de desprestixio e a perda de falantes. O feito de que o goberno do PSOE e do BNG intentasen facer cumprir as leis aprobadas polo PP fixo que se alporizasen os “patufos desleigados”, as elites dominantes, os vasalos da corte, e berrasen polo idioma único -parece ser que español e non inglés- dos animais.
Xa anunciaron que a primeira medida que vai tomar o goberno do PP é a de eliminar as normas de normalización do galego, para retroceder corenta anos no tempo. Un exercicio de travestismo lingüístico, de translingüismo. Unha mostra clara de falta de autoestima e de autoodio do propio. O mesmo que lles ocorre aos transexuais, que non se atopan contentos co corpo que lles deu a natureza, e procuran poñer ou sacar atributos na busca dunha identidade nova. Pois parece ser que unha grande maioría de galegos están dispostos a vender a herdanza, o tesouro da lingua, o cerne da cultura e a dignidade do país. Galiza seguirá existindo como territorio, pero non como pobo con identidade propia. Vendemos a alma da nosa cultura e non pasa nada, porque só neste pobo hai un refrán que di “mexan por un e hai que dicir que chove”. Quen non se quere a si mesmo non pode esperar que outros o queiran.
Volve, querido Celso Emilio, outra vez a “noite de pedra”. Esperemos que non tan longa. É, outra vez, tempo de resistencia, de desesperación…e ao peor para nada, para a asimilación. Moitos son os que pensan e así o manifestan sen ningún pudor, que a fala non dá de comer, e os domingos van á misa e escoitan aquelo de que “non só de pan vive o home”, pero non entenden nada. Pois eu vou seguir coma o penedo aguantando o temporal.
“eu fáloa porque si, porque me gosta,
porque me peta e quero e dáme a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
…
e quero estar cos meus, coa xente miña
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.”
Galiza, coma Penélope, sempre volvendo empezar. ¿Cando chegará Ulises?