Nestas datas fixéronme un agasallo cheo de letras, trátase dun libriño de Jhon Lloyd e John Mitchinson, que en castelán leva o nome de “EL PEQUEÑO GRAN LIBRO DE LA IGNORANCIA” Trátase de mais dun cento de narracións onde os autores desfan entortos do mundo da cultura e da ciencia.
Un deles chamoume a atención de forma un tanto especial “¿Canto tempo levan os celtas en Gran Bretaña?
E responden “Dende o 21 de Xuño de 1792” En principio a data chamoume a atención pero sobre todo porque un é un escéptico con iso do celtismo que algúns dende AÑON tanto reivindican por estas terras.
Din os ingleses “Foi entón cando un grupo de “trobadres” londinenses representaron unha cerimonia totalmente inventada en Primrose Hill, Londres, en torno a un circulo formado por pedras, e afirmaron que estaban revivindo un ritual que remontábase os días da anterga nación celta e os seus druídas.
A o parecer ata aquel momento, fai catro días e medio,non existía ningunha proba do uso do termino celta para describir a os habitantes prerromanos das Bretañas, Irlanda, Norte da península Ibérica, e sen dubida nunca se a aplicaron a eles mesmos.
Entón fun a buscar datos encol dos “celtas” ditas por historiadores Romans, foi Heródoto no ano 450 antes de Cristo quen na utilizou para falar dos pobos da zoa alta do Danubio, a o norte dos Alpes.
O nome ………de aquelas xentes era “Galli ou Galos” a os habitantes das illas do noroeste sempre se lles chamou “Britanni” nunca celtas.
O uso do termo celta so se remonta o século XVII , foi o parecer un lingüista galés que traballaba en Oxford, quen estudio as similitudes entre as linguas faladas en Irlanda, Escocia, Galesw, Cornualles, Bretaña francesa e Galicia e definiunas como “linguas celtas” e o termo ficou por impoñerse.
A palabra celta tamén se emprega para describir os típicos deseños de pezas de agasallo en zonas cun pasado celta. Non existen probas históricas nin científicas que suxeriran que un grupo de persoas étnicamente homoxéneo expresarase con este tipo de deseños, que por certo se atopan en culturas tan lexanas e diferentes como na Australia, na India, no Nepal, na América prehispanica, e no norte da Siberia, son espirais, nudos, trisqueles…
A maioría dos historiadores serios cren que a lingua e a cultura que chamamos celta se expandiu por contacto e non por invasión. Os pobos convertéronse en celtas adoptando a arquitectura, as modas, e os modos de falar porque lles eran útiles e atractivos, non porque pertenceran o mesmo grupo étnico.
A idea romántica, tan espallada en Galicia por poetas, historiadores e literatos dun imperio celta con artesáns amantes dos cabalos, vellos druídas sabios, poetas acompañados de arpas e feros guerreiros con longas barbas e un produto da moda de recuperar todo o celta que empezou a fins do século XVIII. O certo é que ten que ver moito cos nacionalismos tanto de enriba. Irlandés, Gales ou Escocés, como os de por eiqui.