Otero Regal
Fai unhas datas o escritor e amigo Ramón Pernas mantiña unha comversa con Ana, boa periodista donde as haxa, e a pesar delo amiga tamén, sobre o seu trascurrir cotidián, sempre que pode, en Viveiro, o que me chamou mais a atención, sin lugar a dudas foi esta pregunta e a consabida pregunta, transcriboae tal como saleu no periodico ¿Qué le enfada de Viveiro? «Muchas cosas. El mal talante, la falta de respeto por sí mismo, la arrogancia casi fascista de ciertos personajes que se arrogan un poder que nadie les ha otorgado, la lejanía de todo lo conocido, ese orgullo pequeñito y fantasma de ‘somos los mejores’, la falta de humildad, el no saber que hay otros pueblos cercanos o lejanos tan hermosos o más… Que no mire al mar. En Viveiro no había veleros hasta que vinieron los turistas y los nuevos ricos e hicieron pantalanes. Me enfada la arrogancia, la fachenda, la desfachatez y la mezquindad. Es lo que más me duele». «Y me apasiona lo mismo, esa forma de ser tan chauvinista. Es una relación de rechazo-admiración», confesa.
Coincido casi na sua totalidade co que o escritor dice con respeto aos seus odios e quereres a este anaco de terra que se chama Viveiro.
Existe, de certo unha pequena diferencia entre el e eu, el naceu aquí, xunto a igrexa de Santa Maria, e eu trinta quilómetros ao leste, nuha pequena aldea chea de personalidade e diferencia, eu , xa de pequerrecho namoreime daquel lugar donde de tempo en tempo iamos a mercar os porcos para a ceba, algún púcaro para gardar os chourizos e o pingo, algún retal para facer un os pantalons ou un vestido para a nai ou avoa, recordo viaxar no Gallego, Botes, algunhas veces na vaca do coche incluso, meu avó mercábame pan de broa, ou, si habia sorte unha rosca de feira chea de sucre, xa mais tarde cando o vento do nordeste me levou o mediterráneo soñei con voltar a vivir a Viveiro, ou olo menos a aquel Viveiro que eu soñara, cando voltei a terra plantexei vivir aquí para sempre, dende logo o paisaxe e orografia do lugar a min éncheme os miolos , o paisanaxe, ao igual que di Moncho Pernas, chégalle de carallo, a pesar delo ,cos seus pros e contras, sego aquí, tentando que algo cambie para ben.