RIBADEO .- O alcalde de Ribadeo, Fernando Suárez, realizou este mediodía á tradicional ofrenda á Virxe dos Remedios en Mondoñedo. Trátase dun acto que se ven realizando desde o ano 1938 e no que participan os rexedores dos Concellos que naquel momento eran cabeza de partido xudicial na Diocese Mondoñedo-Ferrol: Mondoñedo, Ferrol, Ortigueira, Ribadeo, Vilalba e Viveiro.
Este ano a quenda foi para o alcalde de Ribadeo que se pronunciou do xeito que segue:
“Señor bispo da diocese Mondoñedo – Ferrol, señor alcalde de Mondoñedo, estimados compañeiros das corporacións municipais mindoniense e ribadense, Alcaldes e representantes municipais dos outros Concellos aquí presentes, señores doutores e cóengos da Santa Igrexa Catedral Mindoniense, señor Reitor do Santuario dos Remedios, amigos todos, BOS DÍAS:
É para min unha honra na miña condición de alcalde de Ribadeo estar hoxe aquí continuando cunha tradición secular na que a Galiza britoniense, aquela que se estende desde os ríos Eume e Xubia ata as terras do Eo, realiza esta ofrenda dos Remedios lembrando tempos pretéritos que, permitídemo así, actualizamos conforme ao avance das sociedades democráticas quedándonos co valoroso legado de sabermos nelas parte do que fomos e do que somos.
A Ferrolterra, a Mariña luguesa e a Terra Cha, o norte da nación dos galegos e galegas, que tivo de seu bispado galaico en Bretoña, Mondoñedo e -deixádeme aquí reivindicalo lembrando ao historiador Francisco Lanza- tamén, aínda que brevemente, Ribadeo, está aquí hoxe presente a través dos seus representantes electos polo pobo soberano nun acto de fermoso valor simbólico que lembra a nosa historia compartida dentro do antigo Reino de Galicia, que naceu suevo sendo o primeiro reino da Europa medieval e morreu finiquitado en 1833, pola cegueira dun liberalismo que sempre confundiu progreso con centralismo estatal, receita que como é sabido a este noso país nunca lle acaeu ben.
Mais estando hoxe nas terras do norte que souberon de Maeloc e de san Rosendo, de Pardo de Cela e dos Irmandiños, da beleza escrita de Noriega Varela, Leiras Pulpeiro, Díaz Castro, Alvaro Cunqueiro, Xosé Crecente Vega, Iglesia Alvariño, Nicomedes Pastor Díaz ou Luz Pozo Garza e da calidade musical e patriótica –pois el foi quen puxo a música ao noso himno nacional- de Pascual Veiga, deixádeme dicir primeiro que un sente neste lugar o peso fermoso dos séculos, e non precisamente coma unha lousa, senón como unha alta responsabilidade cara o presente e cara o futuro. Na nómina de figuras citadas sobrancea a filiación de moitos deles, por certo, á fértil Escola Literaria da Diocese de Mondoñedo-Ferrol, algo que de seguro non pode seguir pasando inadvertido para os membros da Real Academia Galega, á que tamén desde aquí lle pedimos o tan agardado Dia das Letras para os Poetas do Seminario de Mondoñedo.
Os devanceiros, amigos e amigas, cumpriron coa súa terra e co seu tempo, e así hoxe temos que facelo nós, con fe, con entrega e con compromiso cuns valores que non admiten relativismos: a honradez, o traballo, a solidariedade, a fraternidade. A Galiza do Norte precisa avanzar cara un futuro mellor, economicamente máis próspero e social e culturalmente rico, vizoso e pensado non para o enriquecemento rápido duns poucos a costa do que somos como fusión de terra, paisaxe e pobo. Ogallá nos guíe a intelixencia e a lealdade aos que van vir despois de nós habitar estas vilas, aldeas e cidades e construamos hoxe o tesouro dun porvir feliz para as terras do norte da nosa Fisterra atlántica.
Pido pois aquí o que é de xustiza: as infraestruturas que as nosas comarcas precisan para avanzar, o respecto á nosa historia e ao noso patrimonio natural e cultural, a intelixencia de entendermos que na nosa identidade está o alicerce do noso progreso. Mais quero lembrarme tamén aquí das nosas xentes do mar que arriscan a vida en duro traballo lonxe da casa, dos mozos e mozas que atopan nas estradas unha cruel navalla para as súas vidas e dos homes e mulleres que viven, por unha ou outra razón, a pobreza, a dor e o sufrimento.
A Virxe dos Remedios e a fe ilustrada dos seus crentes axuden a guiarnos a todas e a todos, coma mulleres e homes, por unha lealdade irrenunciábel: que ela faga que o noso corazón estea sempre do lado dos humildes, dos marxinais, dos que menos teñen. Desa comuñón fraterna participa o meu corazón e alenta desde aquí e desde hoxe para seguir camiñando cara a utopía.